29 december 2020 op Hebban

De onderstaande recensie van Sluimerend vuur vond ik op Hebban,
hij is van Richard de Boer

Recensie Het verhaal mag wel wat pittiger: Flama Circolo!

Smeulend Venijn van Johanna Lime is het tweede deel uit de Vergeten Vloek serie, en is in alles een gespiegelde kopie van het eerste deel. In deel 1 hadden we kroonprins Jima die op het punt staat zijn vader, koning Marwin, op te volgen. In deel 2 hebben we kroonprinses Sylviana die op het punt staat haar moeder, Koningin Golda, op te volgen. Moest Jima trouwen met drie vrouwen, Sylviana moet op zoek naar drie mannen om mee te trouwen. Jima’s thuiswereld Laskoro bestaat uit 5 planeten, Sylviana’s thuiswereld Berinyi bestaat ook uit 5 planeten. In beide werelden heerst een vreemde vloek waardoor het evenwicht tussen mannen en vrouwen is ontregeld: bij de een blijven er te weinig vrouwen in leven, bij de andere te weinig mannen. Een oplossing zou liggen in een samenwerking, maar oorlog lijkt onvermijdelijk. Sylviana zit tegen haar zin vast aan een aanvalsverdrag dat haar moeder heeft gemaakt met verschillende bondgenoten, aan de andere kant ziet Jima zich genoodzaakt de oorlog te verklaren om op die manier een eind te kunnen maken aan de constante aanvallen op Laskoriaanse vrachtschepen.

Dat Johanna Lime heel veel fantasie heeft lijdt geen twijfel, maar net als bij het eerste boek heb ik het gevoel dat ze er allemaal teveel informatie in wil verwerken zonder de focus te leggen op de rode draad in het verhaal. Bij dit tweede boek volgen we voornamelijk Sylviana die gaat winkelen met vriendinnen, tempels bezoeken, gezellig eten met vriendinnen, magische spreuken oefenen… het voegt allemaal niet zoveel toe aan het verhaal. In combinatie met de eenvoudige zinnen sleept het verhaal zich mijns inziens doelloos voort en mist spanning, emotie, vaart of verrassing. De hoofdpersonen blijven vrij vlak en missen diepgang, vooral de zogenaamde slechterik Helena komt door het geklungel niet erg geloofwaardig over en had veel beter uitgewerkt kunnen worden als slimme intrigant met een eigen agenda.

De vertelstijl is bij vlagen alsof je het dagboek van Sylviana aan het lezen bent: Sylviana wordt wakker, gaat dit doen, daarna gaat ze dat doen, vervolgens nog dit en dan is het alweer avond en gaan we slapen. Op een gegeven moment gaat Sylviana en haar moeder met de trein op reis om elders een aantal veroordeelden te executeren. In feite is de hele treinreis voor het verhaal overbodig. Daarentegen wordt even later de ontvoering van de prinses wel erg kort beschreven. Voordat je überhaupt beseft dat er wellicht iets belangrijks gaat gebeuren is het een bladzijde later alweer opgelost.

In tegenstelling tot de wereld van Jima doet Berinyi wat meer buitenaards aan. Er zijn Taicapry die weliswaar veel weg hebben van mensen en ook met ze kunnen praten, maar ondertussen hoeven, klauwen en twee hoorns op het hoofd hebben. Ook zijn er Shoikeiyi, een ras van hele kleine mensen die kunnen navigeren met sonar, en Shoiaviony, kleine vlindermensen. Golda heeft een hekel aan Taicapry (ze is ooit door een mannelijke Taicapry verkracht) en heeft allerlei verboden gemaakt voor deze bevolkingsgroep, terwijl Sylviana en de andere familieleden dit discriminerend vinden. Diverse keren wordt dit aangehaald in het verhaal, maar later draait Golda zomaar bij en krijgen Taicapry meer rechten. Waarom ze zomaar bijdraait wordt niet helemaal duidelijk.

Net als op Laskoro in boek 1, houden de magiërs op Berinyi zich ook zo’n beetje de hele dag bezig met oefenen en bestuderen van magische spreuken, waarbij het mij nog steeds niet duidelijk is wat er nu zo moeilijk is aan het uitspreken van twee of drie van die Potter-achtige woorden. Jacky (een van de watermagiërs) is al dagen bezig met het bestuderen en oefenen van een hogere spreuk die het mogelijk zou moeten maken fonteinen als een portaal te gebruiken. Tot haar nichtje Alicia, nota bene pas 11 jaar, opmerkt dat ze misschien een van de drie woorden moet weglaten… Ja hoor, floep het werkt opeens. Een beetje erg makkelijk opgelost en onwaarschijnlijk voor “hogere” spreuken lijkt mij.

Dit tweede boek kan helaas niet aan mijn verwachtingen voldoen. Ik hoop dat er in het laatste boek wat meer vaart komt met verrassende ontwikkelingen, want anders wordt het voor mij nog een hele lange zit tot het einde. Gelukkig is het derde boek volgens mijn e-reader wat minder dik

Reacties

Johanna Lime

Dank je wel voor je recensie.

Richard de Boer

Graag gedaan. Sorry voor de wat negatieve recensie, maar ik probeer naar waarheid te verwoorden hoe het boek op mij overkomt. Helaas werkt dit boek niet voor mij, maar ik neem aan dat er genoeg anderen zijn die het met heel veel plezier lezen. En ik ga wel gewoon het laatste boek nog lezen. Wel complimenten voor de enorme berg fantasie die uit jouw pen komt, alleen die namen al voor bevolkingsgroepen zoals Shoiaviony… tongbrekers. En die Rombout is vast geïnspireerd op Boeddha.

Johanna Lime

De meeste goden uit mijn boeken zijn geïnspireerd op verschillende goden uit mythologische verhalen, zoals die van het boeddhisme, maar vooral ook op de Hindoegoden, die ik tijdens een reis door Indonesië en in Kuala Lumpur zag in de tempels daar. Rombout de olifantgod is geïnspireerd op Ganesha. Ik heb er een iets andere draai aan gegeven. De spreuken zijn geïnspireerd uit verschillende computerspellen. In deel 1 en 2 van de trilogie zijn de zeven magische families opgesplitst in dynamiekmagiërs van Laskoro en elementenmagiërs van Berinyi. In deel 3 komt het bij elkaar tijdens de oorlog. Ze waren door de vloek van de Avatars gescheiden.

Ik begrijp het wel dat je kritisch bent en dat vind ik alleen maar goed, je leest veel boeken zag ik. Het is voor mij leerzaam om de kritiek te lezen, daar kan ik meer mee dan wanneer iemand allen maar zegt dat het verhaal goed is. Ik neem de kritiek mee voor mijn volgende verhalen, al zal ik niet alles ervan gebruiken, want het is natuurlijk wel mijn verhaal. Je hebt gelijk dat De vergeten vloek nogal complex is en veel elementen bevat. Daarom ben ik nu de volgende trilogie aan het schrijven vanuit twee personages van een volgende generatie, maar dat er veel verschillende dingen in een verhaal terecht komen, daar kan ik vermoedelijk niet mee stoppen, dat hoort bij mijn schrijfstijl.

Groeten ven Johanna Lime