Een pakkende visuele schrijfstijl – Recensie van Inge Trouwborst voor Ruimtestad

3 mei 2021

Inge Trouwborst las Ruimtestad, boek 1 van trilogie Interplanetair. Ze schreef er de onderstaande recensie over en gaf het boek 4 sterren.

De recensie

Johanna Lime is een pseudoniem voor Marjo Heijkoop en Dinie Boudestein. Na het overlijden van Dinie is Marjo alleen verder gegaan met schrijven onder deze naam.
Dit is het eerste boek wat ik lees van deze schrijfster. Ik was al een tijdje benieuwd naar Lime. Dus ik was blij toen ik een boek toegestuurd kreeg van Marjo.

Deze trilogie speelt zich af in dezelfde regio als een eerdere trilogie en de hoofdpersonages Daniël en Irene zijn familie van personages uit die eerder serie.

We volgen in het begin prins Daniël van Berinyi zijn verhaal. Hij stamt af van vuurmagiërs en zal de eerste mannelijke priester van zijn familie worden (zijn moeder is behalve koningin ook hogepriesteres). Tenminste, als hij slaagt voor de test van Mage. Dit doet hij echter niet en er wordt hem verboden zijn vuurmagie te gebruiken. Anders zal hij sterven.
Met hulp van zijn vriend en diens familie wordt er een zwaard gesmeed voor hem zodat hij zichzelf toch kan verdedigen. Daniël kiest een andere opleiding en wil in zijn vaders voetsporen treden. Reizen in de ruimte als kapitein van een schip.

De tweede hoofdpersoon is prinses Irene van Laskoro. Zij komt uit een familie van geestmagiërs. Ze heeft veel interesse in politiek en intergalactisch recht. Haar wens is dus ook om dicht bij de plek waar het allemaal gebeurt te zijn. Dit lukt door een stageplek voor haar opleiding.

Hun paden kruisen elkaar na een aantal incidenten.

Mijn mening:
In het begin moest ik er even in komen. Ik moest wennen aan sommige namen en het tijdsverloop van het verhaal. Beide zijn ambitieuze personages waar je je zeker in kan inleven. Ze worstelen met hun toekomstbeeld en de gebeurtenissen in hun leven en familie. Zowel Daniël als Irene wekken sympathie op.
Lime heeft dit door haar pakkende en visuele schrijfstijl snel voor elkaar.
De afkeer voor de “bad guy” overigens ook om diezelfde reden.

De wezens worden erg beeldend beschreven. Ik hoop ooit nog eens tekeningen te zien van deze wezens. Ook de tempel met de olifantbeelden op het plein en de Ruimtestad zag ik duidelijk voor me.

Na een aantal hoofdstukken wordt het spannend. Toen vond ik het verhaal persoonlijk ook beter worden. Ik hou wel van wat spanning en mysterie.
Mooi om te lezen hoe hun levens samenkomen.

“Daniel vond het prachtig om mee te maken hoe divers het gezelschap was en hoe hun smaken van elkaar verschilden.”

Spanning, mysterie, diversiteit, fantasy, science fiction, romance, politiek. Het boek heeft het allemaal.

Ik ben erg benieuwd naar het vervolgverhaal van Irene en Daniël.
En hoop die dus ook te kunnen lezen.

Mijn reactie