Deze is van 16 maart 2019

Herschrijven, doorschrijven en een pokkenvirus om tegen te vechten

Na Dinie’s overlijden op 23 december 2018 ben ik (Marjo), voornamelijk bezig geweest met het herschrijven van versie 2 van het manuscript voor deel 3 van De vergeten vloek. Dat werd versie 3 en daarvan zijn er twintig hoofdstukken af. Door het herschrijven zijn er zoals bij Johanna Lime te doen gebruikelijk meer woorden bijgekomen dan geschrapt. Het belangrijkste is echter dat het verhaal chronologisch beter in elkaar steekt en vloeiender loopt dan bij versie 2.

Goed, dat was dan dat. Tweederde van het manuscript is klaar. Wat Dinie en ik samen hadden geschreven is nu nagekeken en staat klaar als versie 3. Maar hoe dan verder, want het hele manuscript is nog niet klaar. Het hele verhaal staat er nog niet.

Er zal dus weer iets nieuws bijgeschreven moeten worden.

En daar stokte het. Ik moet nu echt alleen verder en mis Dinie’s inbreng en commentaar. Ik kom aan bij een belangrijk keerpunt in het verhaal en moet er goed over nadenken hoe ik dat nu aan ga pakken. Overleggen kan niet meer, behalve in gedachten waarbij ik me dan afvraag: ‘Wat zou Dinie hierover te zeggen hebben?’

Ik ben dus aan het twijfelen en stel het schrijfwerk uit. Niet dat ik niets doe, want de redactie van onze korte verhalen gaat gewoon door. Maar voor De vergeten vloek deel 3 zit ik even in een impasse. Ik haal me muizenissen in mijn hoofd en begin te tobben.

Tot overmaat van ramp word ik ziek. Ik heb gordelroos, een ziekte die op latere leeftijd plotseling op kan duiken. Volgens de huisarts heeft het waterpokkenvirus, dat nadat je deze ziekte als kind overwon in je ruggenmerg gekropen is, zijn kans goed waargenomen. In een periode van rouw om Dinie, blijkt mijn weerstand afgenomen. ‘Wacht,’ denkt het virus, ‘ik zal je krijgen!’ Jemig, wat een pokken virus is dat pokkenvirus! Het doet echt veel pijn en jeukt vreselijk en ik weet bij god niet meer hoe ik moet gaan liggen op mijn bed. Ik kreeg er virusremmers voor, een kuur van zeven dagen. Gelukkig begin ik na zes dagen resultaat te merken, maar de hinder is nog lang niet voorbij. Even pas op de plaats. Rust en bezinning.

 

En nu het weer wat beter gaat komt de zin in schrijven terug. Ik heb de rest van het plot nog eens bekeken en denk dat er nog wel wat veranderen kan, maar hoofdstuk 21 is vandaag geschreven en aan hoofdstuk 22 begin ik morgen. Of het gaat lukken om het nog in maart af te krijgen, zodat het hele verhaal van boek 3 er staat, is nog de vraag. Ik hoop het wel, want voor april met CampNaNoWriMo wil ik bezig gaan aan een project met korte verhalen schrijven.

De jeuk en pijn is nog niet voorbij en gordelroos is nu niet bepaald een ziekte waar je op zit te wachten. Maar blijkbaar was het nodig om mezelf eens goed in de spiegel te laten kijken, om op mezelf terug te vallen en te ontdekken dat ik niet klein te krijgen ben. Ik overwin de pijn, mijn lichaam vecht het virus weg met zoveel antistoffen dat het nooit meer terug zal komen en ik ga door met het waarmaken van mijn dromen. Ik schrijf dit boek af. En geloof het of niet, maar ik krijg nu echt steeds duidelijkere plannen voor wat er na De vergeten vloek met Laskoro en Berinyi gaat gebeuren. Ik wil hiermee door. Vraag me niet naar het hoe of wat, dat zie ik later wel weer. Het belangrijkste is dat ik weer zin heb in het schrijven en dat ik verder kom.

 

Instagram: limejohanna

Ik zit sinds kort op Instagram, daar heet ik limejohanna. Zoek het eens op als je daar ook op zit. https://www.instagram.com/limejohanna/

Dit zijn twee posts die ik daar heb geplaatst van De vergeten vloek.

De website De vergeten vloek is eind 2019 verdwenen, dus dat adres klopt niet meer.

Ik heb nu deze website Boeken van Johanna Lime voor al onze boeken.

Groeten van Marjo (Johanna Lime)